Blogs

Vandaag is de eerste keer. Ze kennen elkaar nog niet. Ik zie de ontluikende volwassenen. Ze kiezen voor een vak dat vraagt om doorzettingsvermogen, om invoelend vermogen, om aansluiten en om te leren te luisteren. Ze zullen zichzelf een beetje leren kennen deze lessen. Ook zullen ze moeten leren om hun vak te promoten, de spin in het web durven zijn en de menselijke kant te blijven zien in de mallemolen van ons vaak zo complexe en bureaucratische hulpverleningsstelsel. Ze zijn in februari gestart met hun derdejaars stage Social Work.

Verhuizen is ingrijpend. Het verandert je. Het doet je wiebelen. Maar grondvesten kun je weer opbouwen. En daar begin ik in september mee.

Onlangs voerde ik studieloopbaanbegeleiding (SLB) gesprekken met de eerstejaars studenten van de opleiding Toegepaste Psychologie bij Saxion. Ik werd verrast door de beeldschone foto’s van de vrouwelijke eerstejaars studenten, die ik aantrof op de SBL-aanmeldingsformulieren. Stuk voor stuk keek ik niet zo zeer naar toegepast psychologen, maar naar fotomodellen. Ik vond het verontrustend. Hoe belangrijk was het voor deze jonge vrouwen om goed voor de dag te komen op een schoolfoto?

“De wereld wordt steeds slimmer”, zo staat op de website van Saxion. En: “Daarom bereiden wij onze studenten op diverse manieren voor op hun toekomstige rol in deze dynamische samenleving”.

Een belangrijke taak voor mij als docent, want hoe wordt de samenleving ervaren door de studenten? En in hoeverre speelt ‘omgeving’ hierbij een rol?

Hoe leer ik mijn studenten dat er een enorm verschil zit in een leven dat je ‘overkomt’ of een leven waarbij jouw denken en voelen als ervaring een leidraad kan zijn? Waarbij je belemmeringen opruimt, een horizon creëert met mogelijkheden én waarbij je verlangens leert identificeren? Deze belangrijke bildungsactiviteit voor mij als docent en begeleider van jong volwassen mensen vind ik soms een zoektocht.

Hogeschoolonderwijs staat bol van de veranderingen. Sommige zijn zinvol omdat het onderwijs daadwerkelijk verbeterd. Andere veranderingen ervaar ik heel soms als jammerlijke pogingen die hun doel niet treffen. Niet altijd verbeterd het onderwijsprogramma immers. Bovendien zie ik dat er soms te veel tijd wordt gestoken in het herinrichten van een curriculum. Dat kost docenten veel tijd en energie. En we hebben het al zo druk.

We beginnen een nieuwe periode. Een periode waarin ik onder andere het vak Sales mag geven binnen de opleiding Commerciële Economie. En mijn eerste les was bijzonder. Deze deel ik dan ook graag met jullie.

Het was eindelijk zover! Augustus 2022, DE introductie voor de studenten commerciële economie. De gesprekken, schouder aan schouder, veel lachen en teambuilding bij studenten en docenten zijn hierin allemaal key! Mijn eerste keer dat ik een coachklas mag hebben van jaar 1. Voor mij een echt cadeautje en kers op de taart met betrekking tot mijn takenpakket. Maar even terug naar het kamp….

Vlak voordat mijn les begint zit ik aan een bureau vlakbij het koffiezetapparaat nog wat werk te verzetten. In de buurt van de koffiepot werken blijkt inspirerend te zijn. In het korte moment van koffie halen vind er veel plaats tussen collega’s. Ik neem deel en krijg het allemaal mee. Dit zijn de leuke momenten.

Coach zijn van een eerstejaarsklas is heel bijzonder. Iedere student heeft een verhaal en bewust gekozen voor deze commerciële economie opleiding. Vandaag is het Learning Community dag en op deze dag bootsen we de werkelijkheid na. Ik heb alvast wat chocomelk, koffie en thee gehaald voor de studenten. Zo kunnen we meteen van start!

Maandagochtend stap ik vroeg in mijn auto, want ik heb er weer zin in! Ik wil op tijd op school zijn omdat er weer leuke lessen op de planning staan. Lessen die ik niet alleen, maar samen met mijn collega’s verzorg. Dit ‘interdisciplinaire samenwerken’ is een aanwinst! Niet alleen voor de studenten maar ook voor mij als docent.

In mijn klas hebben we een bonk aan toekomstige talenten en wat ben ik trots op ze! Enkele studenten weten precies wat ze willen. Ook zijn er studenten die enorm twijfelen, maar daar is nou juist de eerste stage voor: verkenning!

Hoi, ik ben Linda en ik werk al 22 jaar bij dezelfde werkgever. Trouw aan één werkgever, en dat al ruim twee decennia lang: het voelt bijna als een bekentenis. Maar toch zeg ik het hardop, en met trots. Want mijn werk is ook na ruim twintig jaar nog steeds ontzettend leuk. Ik ben dan ook erg blij dat ik de komende maanden een inkijkje mag geven in mijn werk als communicatiemedewerker en contentmaker in het hoger onderwijs.

Elke dag zijn veel mensen in het hbo bezig om het onderwijs beter te maken, en het vak van leraar aantrekkelijker. En het is mijn werk om dat te laten zien!

Heb je dat ook wel eens, dat je in een restaurant zit en dat daar iemand werkt die echt geknipt is voor het vak? Zo iemand die van nature gastvrij overkomt, attent is en ziet wat de gasten nodig hebben. Die, ook als zijn humeur wat minder is, altijd die lach op zijn gezicht kan toveren. Want vriendelijkheid en vrolijkheid zijn nu eenmaal onderdeel van het werk in de horeca. En dan past zo iemand dus helemaal op die plek. Zo kijk ik de laatste tijd ook wel eens op mijn werk op de hogeschool rond. Zijn ‘onderwijsmensen’ ook een bepaald type mensen?

Regelmatig loop ik rond in een van de gebouwen van Fontys. Dan ga ik graag een tijdje in de kantine zitten en kijk ik naar de studenten. Ze werken aan een project, praten even bij met klasgenoten, werken een gezonde of minder gezonde hap naar binnen. Elk jaar komt er weer een nieuwe lichting jonge mensen binnen en de energie die dat met zich meebrengt verveelt me nooit. Ook vind ik het leuk om te zien wat de laatste trends onder jongeren zijn. En soms zijn die trends heel herkenbaar uit het verleden.

‘Werken in het onderwijs betekent dat je nooit stil kunt staan’. Het is een kreet die wij als marketeers binnen het hbo regelmatig gebruiken om mensen bijvoorbeeld te laten nadenken over een master. Als je niet meebeweegt, kom je niet vooruit. Maar volgens mij is stilstaan voor niemand goed. En in een communicatiebaan blijf je sowieso altijd in beweging, want de ontwikkelingen gaan razendsnel.

Het is oktober, het nieuwe studiejaar is net begonnen, en in deze tijd start ook de werving voor volgend jaar. Eindexamenkandidaten moeten een keuze gaan maken voor een studie. Maar is dat een keuze voor het leven?

Het was alweer even geleden, maar ik mocht weer: zelf een dag voor de klas in een groep 6. Samen met mijn collega’s van ons pabo-team hebben we een dag (weer) ervaren hoe het is om juf of meester te zijn in het basisonderwijs. Wat was het leuk, wat was het leerzaam en wat mooi dat we dit samen met een van onze opleidingsscholen hebben georganiseerd.

De afgelopen weken leek alles met elkaar verbonden. Ik zag overal lijntjes en linkjes. Op zo'n moment loopt mijn hoofd dan ook over van creativiteit en ideeën. Als docent aan de Pabo stem ik continu af op wat er gebeurt in de beroepspraktijk en op de opleiding en neem ik mijn eigen kennis, vaardigheden en professionele nieuwsgierigheid mee. Dit leidt regelmatig tot mooie dingen en waardevolle verbindingen want er is veel mogelijk binnen het HBO.

Als leerkracht in het basisonderwijs ben je een schakel-en-aanpas-expert. De activiteiten in je klas denk je uit op verschillende niveaus, vanuit verschillende perspectieven en rekening houdend met een grote diversiteit aan verschillen. Je vakmanschap als leerkracht wordt zichtbaar als je je einddoel voor ogen houdt, maar onderweg je koers kunt aanpassen als de situatie daar om vraagt.

Als iets niet werkt in de klas, en je blijft doen wat je doet als leerkracht of docent, dan is de kans dat de situatie verandert klein. De tijd nemen om periodiek terug te kijken en vooruit te blikken is dan ook erg belangrijk.

Vorige week nam ik deel aan een conferentie voor onderwijsprofessionals die zich richten op praktijkgericht onderzoek. Ik deelde kennis en ervaringen in de vorm van een posterpresentatie met resultaten van mijn eigen onderzoek. Tijdens mijn posterpresentatie deelde ik kennis en ervaringen over de resultaten van mijn eigen onderzoek, en heb ik nieuwe informatie opgehaald bij andere conferentiedeelnemers. Door de vele kijkjes in andere praktijkgerichte onderwijskeukens ben ik met veel mooie inzichten en inspiratie weer professioneel verrijkt naar huis gegaan. Onderweg besefte ik me dat de mogelijkheid om ook eens een kijkje te nemen in de keukens van andere professionals het werk in het hbo zo leuk en afwisselend maakt.

Meestal blik ik terug op het jaar in mijn kerstvakantie, maar deze keer kwam mijn terug- en vooruitkijkmoment wat later in januari van dit nieuwe jaar. De kerstvakantie was een fijne periode waarin ik even laptoploos was. Ik nam de tijd voor een stapel (kinder) boeken die al een tijdje klaar lagen om gelezen te worden. Op de een of andere manier ontstaat er dan ook ruimte in mijn hoofd voor nieuwe ideeën en plannen. Heerlijk om zo het nieuwe jaar te beginnen.

‘Als ik naar het gekkenhuis moet, ga ik zelf wel lopen, dan hoeven ze me niet te brengen.’ Met die woorden nam ik halverwege de jaren tachtig afscheid van het onderwijs. Een vriend had me gevraagd voor hem in te vallen als leraar Engels op de LTS en MTS voor de Scheepvaart in Scheveningen. Na lang wikken en wegen had ik ‘ja’ gezegd. Ik had net mijn kandidaatsexamen gehaald aan de Rijksuniversiteit Leiden en op basis daarvan bevoegd op die school les te geven.

Een stagebezoek is voor mij als docent een van de leukste dingen om te doen. Onlangs vroeg een studente of ik haar stagebezoek niet liever online wilde doen. Voor de bespreking van de tussenrapportage van haar beroepsoriënterende stage was volgens haar een visite niet nodig. ‘Welnee’, was mijn enig denkbare antwoord. ‘Ik vind het veel te leuk om te zien waar en met wie jij werkt.’

Beginnende studenten komen vol verwachting naar school en volgen trouw het rooster. Gaandeweg komen ze in de verleiding lessen over te slaan. Ze proberen dan hun studiepunten met thuisstudie te halen. Ze missen dan wel het contact met medestudenten en docenten. Kwalijker is dat ze essentiële informatie en leuke lessen aan hun neus voorbij zien gaan.

In het voorjaar zag ik een vacature voorbijkomen die te mooi was om waar te zijn voor iemand met mijn achtergrond. Engels gestudeerd, in de journalistiek gewerkt, jarenlang in de communicatie gezeten bij de KNVB, een MBA sportmanagement aan het cv toegevoegd en in mijn nadagen na een jarenlange onderbreking het lesgeven weer opgepakt. De Haagse Hogeschool zocht een Lecturer International Sport Management en alleen die titel al was er een om je vingers bij af te likken.

Zaterdag 4 november stond voor veel universiteiten en hbo-instellingen in het teken van de Open Dag. Deze dag is voor ouders en studenten altijd een dag vol van keuzes en verwachtingen.

Als docent sportkunde èn International Sport Management (ISPM) op de Haagse (Hogeschool mag ik als insider tegenwoordig weglaten) volg ik de ontwikkelingen op het gebied van sport in binnen- en buitenland. Ik deed dat als sportliefhebber al jaren met veel plezier. Nu is de noodzaak om bij te blijven, aan te haken en voorop te lopen nog groter dan voorheen. Vanwege de snelheid en de hoeveelheid waarmee nieuws tegenwoordig op me af raast, heb ik niet de garantie dat ik alles meekrijg wat er speelt.

Het tweede semester is inmiddels in volle gang. Wat vliegt de tijd! Niet alleen wij als collega’s zeggen dat, maar ook mijn studenten. Ik coördineer de afstudeerspecialisatie International Communications voor vierdejaarsstudenten op de Hogeschool Utrecht, opleiding communicatie. In het eerste semester ontvingen we internationale studenten binnen ons programma. Ontzettend leuk en leerzaam. Het was boeiend om de onderwijsculturen te vergelijken.

Tijdens mijn masteropleiding aan de Universiteit van Aruba werd het mij duidelijk: ‘hoe tof zou het zijn om voor de klas te mogen staan? Sparren met studenten, kennis delen, en heel veel interessante zaken onderzoeken’. Ik heb het op mijn vision board gezet; mijn volgende baan is in het onderwijs!

Als er iets is wat mij vrolijk maakt, dan is het wel goed nieuws. Goed nieuws in mijn eigen leven, goed nieuws voor de mensen om mij heen, maar ook positieve ontwikkelingen in de levens van mensen die ik eigenlijk niet ken. Voor mij als docent is het bijwonen van een diploma-uitreiking van studenten dan ook een heel plezierig moment!

“Pas maar op hoor, het docentschap is zo’n eenzaam vak." Dat vertelde een vriendin die al jaren als docent heeft gewerkt mij toen ik haar liet weten dat ik, na mijn verhuizing naar Nederland, op Avans Hogeschool als docent commerciële economie zou beginnen. Ik begreep niet helemaal wat ze bedoelde. Kan docentschap dan eenzaam zijn?

Het nieuwe studiejaar is weer begonnen. Na een fijne break van 6 weken mogen studenten en docenten weer aan de slag. Voor mij betekent dit niet alleen dat ik aan mijn tweede studiejaar als docent mag beginnen, maar ook dat ik voor het eerst mijn eigen coachklas heb. Van collega’s heb ik gehoord dat dit het docentschap net een stukje leuker maakt. Als coach zie je jouw klas een stuk meer dan alle andere klassen. Je leert de studenten beter kennen en staat dichter bij hun ontwikkeling als professional en als persoon.

Studenten zien ontwikkelen, de transitie van leerling naar heuse professional, dat blijft voor mij een van de meest bijzondere aspecten van het werk van een docent! Toen ik in mijn rooster zag dat ik dit schooljaar stagiaires mocht begeleiden, was ik dan ook erg enthousiast. Ook al wist ik nog niet helemaal zeker wat ik precies kon verwachten, het was nieuw en spannend en dat is altijd leuk! Ik deel graag mijn top 5 redenen waarom stagebegeleiding zo'n verrijkende ervaring is.

Als docent en coach heb ik in korte tijd veel bijzonders meegemaakt. Het allermooiste is om de persoonlijke en professionele ontwikkeling van de studenten van zo dichtbij mee te mogen maken. Ik blijf me verbazen over hoe snel ze leren en hoe sommige studenten creatief met complexe vraagstukken omgaan. Natuurlijk is niet alles is makkelijk geweest! Het docentschap heeft mij ook een aantal hele mooie uitdagingen gebracht. In dit blog wil ik behalve de uitdagingen, ook gelijk de oplossingen meegeven! Dat scheelt weer voor de volgende groep nieuwe docenten.

We zijn van start. Studenten, docenten en alle ondersteuning die nodig is op een instituut als Windesheim. Allerlei facilitaire diensten hebben in de zomer de boel opgeknapt en verbeterd. Duizenden studenten slapen op een grote camping en leren spelenderwijs de studentenkant van Zwolle kennen. De zon scheen en de horeca was gelukkig.

Als docent bouw je een relatie op met het werkveld. We bezoeken bedrijven waar onze studenten stagelopen, afstuderen en hopelijk uiteindelijk na het behalen van een diploma, aan het werk gaan. In het technisch domein zoeken bedrijven ons juist vaak op. Ze groeien en hebben nieuwe mensen nodig. Hoe eerder ze die spotten, hoe liever. Niets mis mee, maar opleiden kost geld. Het is belangrijk dat we studenten willen vasthouden op de plek waar we ze opleiden.

Twee dagen de hei op met mijn ruim 60 collega’s. We zijn in de vier jaar dat ik nu bij HBO-ICT werk verdubbeld. Twee dagen die namens de manager in het teken staan van leren met én van elkaar. Maar vooral teambuilding en fun.

Naar het buitenland als docent. Het kan op vele manieren. Als docent een paar dagen of weken (gast)college’s volgen, als coach en 'student' een kijkje in de keuken nemen, als begeleider van een groep studenten. Allemaal even waardevol.

Daar klonk het Russische Volkslied. Een trol had zich gemeld in het college Interculturele Communicatie. Hoe toepasselijk. Eén van de studenten had hem/haar per ongeluk in Teams toegelaten. Na nog wat vervelende vragen aan vrouwelijke studenten gesteld te hebben kon de trol uit 'de klas' verwijderd worden. Sinds een eerder incident geven we binnen HBO-ICT een aantal online colleges met twee docenten. Eén kan de les verzorgen terwijl de ander de chat en de vragen in de gaten houdt.

Echte persoonlijke emoties kom ik als docent bij HBO-ICT niet vaak tegen. Maar deze week werd ik geraakt. We draaien een bijzonder project voor een dochter en haar moeder die kanker heeft.

Enthousiasme kan leiden tot te veel doen en stress. Ongezien, niet gevoeld en onbedoeld. Een veelgehoorde klacht in het onderwijs. Er kan zoveel, er zijn zoveel kansen en mogelijkheden. Er is altijd werk en niemand houd je tegen. Maar naar de signalen luisteren dat het teveel is, dat is moeilijk. Zeker voor de beginnende docent. Balans vinden is een kunst. Zoals ik in 2018. Ik startte met dit werk bij Windesheim in maart 2015, en was in het bedrijfsleven wel wat gewend. Een 40-urige werkweek, 10 weken vakantie, het lijkt een luxe, maar het ging niet lang goed.

In mijn vorige blog kon je lezen dat het organiseren van evenementen een mooi deel van ons docentenwerk kan zijn maar met risico’s. Toch is er weinig mooier dan met studenten van hbo’s en mbo’s dingen opzetten die hun helpen om beter te worden. Ze krijgen en nemen verantwoordelijkheid.

Een spannende tijd, dat is wat de studententeams bij de minor Concept & Creation van Hogeschool Windesheim te wachten staat. Want aan welke ideeën mogen ze samen gaan werken tijdens het semester? Tijdens een Dragon’s Den kunnen ze hun product of dienst pitchen en een groene of rode kaart krijgen. De hoop is natuurlijk gevestigd op ‘groen’.

Het concertzaaltje op de vijfde verdieping van het Nationale Theater is te klein: elke stoel is bezet en voor ons is er alleen nog plek op bankjes op de gang. Het deert mij niet. De muziek van Bach is prachtig en via de geopende deur en een geopend raam heb ik zicht op een van de vele kerktorens van Vilnius, de charmante hoofdstad van Litouwen. Als hbo-docent bestaat er volgens mij niets mooiers dan een Internationale Week; een activiteit in het kader van het zogeheten Erasmus Exchange Program, die niet alleen voorziet in de uitwisseling van studenten, maar ook van docenten.

Dit jaar werk ik precies zeventien jaar voor Inholland. Nu is zeventien niet echt een jubileumjaar, maar voor mij wel: ik heb zeventien jaar geleden de overstap van de journalistiek naar het hbo-onderwijs gemaakt toen mijn dochter werd geboren. En dat betekent dat ik dit jaar voor het eerst studenten in de klas heb zitten die even oud zijn als mijn dochter. Een aparte ervaring, vooral omdat zij nu zelf voor de keuze staat welke opleiding zij gaat kiezen.

Ik maak mijn debuut als coördinator internationalisering van mijn opleiding communicatie. Daarom ben ik ook naar de internationale week van hogeschool Vives in Kortrijk gegaan: om mijn netwerk uit te breiden en te zoeken naar interessante projecten. Eigenlijk is het een soort first dates: je schuift bij elkaar aan en wie weet levert het wat op.

Het collegejaar zit er op, althans bijna. De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst en dat geldt zeker voor dit absurde jaar, waarin we door het coronavirus vliegensvlug om moesten schakelen op online lesgeven. Zoals het er nu naar uitziet zullen de lessen het komende jaar ook deels op afstand gegeven worden. Wat betekent dit voor het hbo-onderwijs? Zes lessen.

Terwijl ik langzaam begin af te tellen naar het einde van dit slopende jaar, blijven studenten hardop dromen van een buitenlands avontuur in februari. Naïef? Of juist niet?

Het regent buiten. Voor het eerst in lange tijd. Vanaf de zevende verdieping zie ik kromgebogen fietsers en bollende paraplu’s. Na een lange nazomer is de herfst aangebroken, maar ik maal er niet om. Ik geniet van de geluiden op de gang. Het bijna ouderwetse gelach en gekakel van studenten en collega’s. Te lang hebben we dat moeten missen.

Daar zit ze, een beetje onderuitgezakt, een hand glijdt traag door haar blonde lokken en een beetje smalend zegt ze: “En hoe is het met u meneer? U zou toch ook een column schrijven over lef?”

Hoe staat het ervoor bij jullie? 6 januari is alweer even geleden. Voor mij was dat de eerste werkdag na een fijne kerstvakantie. Een vakantie waarin ik tijd had om familie en vrienden te bezoeken, maar vooral ook om te onthaasten. Heerlijk was dat! Even dingen doen waar je normaal minder tijd voor hebt. En die ook met een bepaalde mate van rust doen. Stilstaan.

Eigenlijk is geen dag hetzelfde. Het weer varieert, de gebeurtenissen verschillen, en de mensen om je heen zijn steeds anders. Een werkdag op het hbo is ook nooit hetzelfde. En dat begint al met mijn reis naar het werk. Er zijn verschillende routes waaruit ik kan kiezen. Soms neem ik de N-weg, dan weer de ringweg, of ik scheur dwars door de stad met mijn auto. Een verandering van mijn route kan soms inspirerend werken voor de rest van de dag.
Als je mijn introductie tekst hebt gelezen, dan heb je een idee gekregen van hoe een typische werkdag er voor mij uitziet. Over het algemeen lijken mijn dagen qua werkzaamheden meestal wel wat op elkaar, maar dit is natuurlijk niet altijd het geval. Daarom beschrijf ik in deze blog een van mijn bijzondere - niet-standaard - werkdagen.

De les draait lekker. Ik ben goed voorbereid. Ik heb een Youtube video 'grenzen stellen bij agressie' klaarstaan om te gaan kijken met de klas.

'Ik laat deze film even zien voordat we gaan oefenen', zeg ik, en ik draai me naar het grote scherm.

Als docent op een hogeschool kun je je zomaar een radertje in een groot wiel voelen. Het is goed om te beseffen dat radartjes er ook uit mogen springen!

Op het kookeiland bij mij thuis vond ik een verfrommeld A4'tje van mijn zoon. Het was een beoordelingsformulier van een presentatie die hij als eerstejaarsstudent moest geven. Alle criteria pasten net op beide kanten van het formulier - meer dan dertig in totaal! Ik voelde medelijden voor mijn collega's (van een andere hogeschool) die deze beoordelingen moesten doen. Hoe lang zou zo’n presentatie moeten duren? Misschien maximaal tien minuten? Hoe konden ze alle criteria in acht nemen? En konden ze nog wel gewoon naar de presentatie kijken?"

Tien jaar werken voor het technisch hoger beroepsonderwijs heeft me geleerd dat de motivatie voor studenten om voor ‘de techniek’ te kiezen zeer divers is. Het is echter niet ongewoon dat studenten vanuit een ogenschijnlijk binaire keuze gaan voor techniek.

Het is periode twee, les één van de training Mediation voor derdejaarsstudenten Sociaal Werk. In deze training leren zij hoe ze conflicten kunnen begeleiden in de rol van onpartijdige bemiddelaar. Waar ze al ervaring hebben met het begeleiden van individuele cliënten, is het bemiddelen tussen ruziënde partijen een compleet andere verhaal. Ze vinden het moeilijk om én onpartijdig te zijn én tegelijkertijd betrokkenheid te tonen bij beide verhalen. En dan moet het conflict ook nog op de een of andere manier worden opgelost.

Het is de vierde bijeenkomst van de cursus Ouderschap, jaar twee van de opleiding Sociaal Werk. Tijdens eerdere bijeenkomsten stonden de thema’s ouderschap en hulpverlening, en ouderschap en partnerschap centraal. Vandaag staat het thema divers ouderschap of het werken met migrantenouders gepland. Als introductie op het thema heb ik bedacht de les te starten met de actualiteit: een stukje uit het debat van de algemene beschouwingen tussen de fractieleider van Pvda/Groenlinks Frans Timmermans en leider van de PVV, Geert Wilders.

Elke zes jaar krijgt onze opleiding Social Work bezoek van een accreditatiepanel dat beoordeelt of we voldoen aan de landelijke kwaliteitseisen. Deze beoordeling vraagt om een uitgebreide voorbereiding, waarin we samen de kwaliteit en samenhang van de opleiding in kaart brengen. Het accreditatieproces is een kans om te laten zien dat we voldoen aan hoge standaarden, maar vraagt ook om zorgvuldige organisatie, nauwkeurige afstemming en teamwork.

De eerste werkdag na de zomer voelde als een frisse start. Ik keek ernaar uit om rustig op te starten en de Social Work-introductie voor te bereiden. Het is altijd een mooi moment om nieuwe studenten te verwelkomen en ze op weg te helpen. Toch bleek deze dag vol verrassingen te zitten. Dit deed me beseffen dat werken in het onderwijs soms onverwachte wendingen kan nemen – en dat maakt het juist zo dynamisch en uitdagend.

Ken je dat gevoel van uitgeblust zijn na urenlang vergaderen op een harde stoel? Het was precies dat gevoel dat me deed besluiten om onze teambijeenkomsten een flinke opfrisbeurt te geven. Geen saaie stoelen meer en eindeloos praten, maar actie en creativiteit.

Als procescoördinator zijn vergaderingen en overleggen een essentieel onderdeel van mijn werk. Na een lange dag neem ik de tijd om al mijn actiepunten te verwerken en de volgende stappen voor te bereiden voor toekomstige bijeenkomsten. Ik denk dat we de uitdaging van een overvolle agenda en het behandelen van actiepunten binnen een beperkte tijd allemaal wel kennen. Aan het einde van zo'n vergadering voelen we ons vaak overladen en is ons hoofd vol met gedachten. Maar wat als er een betere manier is om vergaderingen te benaderen?

Bij onze Academie Mens & Maatschappij hebben we een creatief profiel en om iedereen kennis te laten maken met dit profiel kun je als medewerker de training creatief denken en handelen volgen. De training wordt door een aantal van mijn projectleden gegeven. Het is even onwennig: les krijgen van je directe collega’s. Wat gaan we leren in de les en stel ik mijn collega’s niet teleur? Wat kan ik in deze training leren voor mijn project? Ik kan je na een paar maanden zeggen: veel! Veel creatieve oefeningen die een, voor mij, onverwacht effect hebben.

De eerste keer dat ik van ChatGPT hoorde, was ik net zo sceptisch als toen ik voor het eerst kennismaakte met Twitter. Hoewel ik mezelf niet zou omschrijven als typisch atechnisch, ben ik niet gauw onder de indruk van nieuwe technologieën of digitale uitvindingen. Een chat die mij antwoord zou geven op al mijn vragen en daarbij ook nog eens empathisch zou reageren? Dat moest ik nog maar eens zien.